Zaterdag was de dag dat we weer richting Nederland zouden gaan rijden. Eigenlijk was het de bedoeling om eerst nog één nacht in Duitsland te blijven maar het restaurant, waar Esther al twee jaar heen wil, had ook zomervakantie. Dat zetten een dompertje op onze vreugde maar we waren er gelukkig al vlug over heen. TomTom stuurde ons eerst weer over de binnendoorweggetjes maar te vlug zaten we op de snelweg.
En wat is er voor spannends te doen op de snelweg? Niets behalve een foto nemen, een bakkie koffie drinken, je laten inhalen omdat wij de enige waren die geen haast hadden en je verbazen dat er zo veel Nederlanders met een caravan harder reden dan honderd kilometer per uur. We hebben toch vakantie en dat is toch de tijd om te genieten van de rust?
Gelukkig zorgde ons autootje voor nog enige opwinding want zij mag zich nu een autootje met een volwassen kilometerstand noemen. Dus we hebben haar getrakteerd op een borrel en haar doorkijkglazen schoon gemaakt. Ze voelde zich helemaal vereerd en reed gelijk een stukje, twee kilometer per uur, harder. En zo reden we rustig verder met een gemiddeld gangetje van vijfennegentig. Tot je ineens een caravan voor je ziet opduiken die wel heel erg op de trekkende auto hangt! We konden nog niet zien wat voor auto maar zelfs wij moesten inhalen en het bleek een lelijk eendje te zijn! Die zijn dus niet echt geschikt om een caravan mee te trekken in heuvelachtig gebied.
En na deze "opwindende" ervaring rijden we weer verder. Ondertussen hebben we samen besloten dat we gaan slapen in Nederland omdat ik mij daar lekkerder bij voel. Maar Esther wil nog wel graag een Duitse schnitzel eten en daar om gaan we van de snelweg af en zoeken naar een restaurant. Of het gaat toch niet zo goed met de economie in Duitsland als ze ons willen laten geloven of de Duitsers gaan in dat deel nooit buiten de deur eten maar wij konden geen restaurant vinden in de dorpjes waar we door heen reden. Dus TomTom ons weer terug laten brengen op de route en langs de snelweg maar gegeten.
Rond een uur of zeven komen we aan bij dit hotel in de buurt van de grensovergang waar we een kamer boeken en het ontbijt regelen voor de volgende ochtend. We schrikken van de prijs voor de kamer en voelen ons bedrogen als we de volgende ochtend het ontbijtbuffet zien. Maar we lachen al weer vlug en rijden rond half tien weer voor de laatste tweehonderd kilometer en komen om een uur of half twaalf weer thuis.
John zat ons al op te wachten en even later kwam Daan ook zijn bed uit en hebben we onder het genot van koffie uit een koffiezetapparaat zitten bij kletsen. Daarna de auto leeg gehaald, was in de wasmachine, enzovoort, enzovoort. 's Middags kwam Marjolein en daarna Kim nog langs en hebben wij weer onze kinderen gezien en gesproken en is de vakantie echt afgelopen.
Rapporteer