Als ik vanochtend naar buiten stap in me nakie ontdek ik ook tegelijkertijd dat de mensen hier heel vroeg over de camping heen lopen. Dus maar vlug mijn onderbroek aan zodat er geen commentaar kan komen op mijn "geweldige" naakte lichaam. Na de door het lichaam verplichte handelingen loop ik richting de winkel om brood te gaan halen. Als ik daar van terug kom ligt Esther nog lekker op één oor en ik besluit om te kijken of ik iets meer hout kan vinden voor het kampvuur van vanavond. Even verderop weet ik een bos want dat ligt naast de camping waar we in 2009 op hebben gestaan en we nu eigenlijk niet wilde staan. Als ik voor de tweede keer terug kom bij de caravan blijkt Esther wakker te zijn en beginnen we aan het ontbijt en dergelijke.
Als we daar uiteindelijk mee klaar zijn kijken we elkaar aan en hebben allebei hetzelfde idee; "Je bent toch gek als je met dit mooie weer om de caravan blijft hangen om een verhaaltje te typen en de was te doen". Dus we stappen even later in de auto want er is een stukje verderop een waterval te bezichtigen in Harrachov. De rit duurt erg lang want ze hadden een paar mobiele stoplichten over en een weg die aan verbetering toe was. Dus stonden we stil voor een stoplicht, reden langs een strook van 100 meter die ze aan het opknappen waren en 1 kilometer verder hadden ze alweer een stoplicht neer gezet. Maar uiteindelijk komen we toch in het plaatsje aan en na een bak koffie op een terras lopen we verder naar de waterval.
Die is lang zo mooi niet als op de foto's die we zagen op de aanplakbiljetten, blijkbaar kennen ze hier ook Photoshop, maar we hebben hem gezien en er ook foto's van gemaakt. Voor dat we weer naar het dorpje dalen gaan we eerst nog wat drinken en omdat ik nog een eindje met de auto moet rijden nemen we allebei thee. Natuurlijk willen we ook iets te eten erbij en we kiezen iets uit. Als ik uiteindelijk het broodje bekijk doet de substantie die er op gesmeerd is me denken aan pindakaas maar dat was het niet. Na lang beraad en nadenken van ons beide opperde Esther dat het reuzel was en ik geef haar geen ongelijk. Dat eten we in ieder geval niet meer!
In het dorp is het voor de rest niet gezellig en dus stappen we weer in de auto en rijden, via de Tesco, weer terug naar de camping. Daar rommelen we wat tot een uur of half vijf waarna we Vrchlabi binnen lopen met het idee om even te winkelen en daarna te gaan eten. Dus als we langs de eerste winkels lopen blijken deze te sluiten of gesloten te zijn en even verder kijken leert ons dat ze hier om vijf uur stoppen met verkoop in een winkel. Oké, weer een tegenvaller maar dan gaan we toch iets van de route voor toeristen af en kijken we toch even in de minder mooie straten.
Na dat te hebben gedaan lopen we naar een restaurant waar we op het, verder lege, terras gaan zitten. Na dat we vijf minuten hebben zitten wachten staan we maar op en lopen naar het enige terras waar wel mensen zijn maar dat ziet er uit als een pizzeria en dat eten we dus ook. Nu nam Esther een veilige maar als ik jullie mag adviseren dan zou ik zeggen; "Neem geen Diablo"! Natuurlijk wil ik me niet laten kennen en ik heb hem dus opgegeten maar nooit meer.
Terug op de camping maken we koffie, verbranden het hout en lezen nog wat in de caravan. Hierna weer naar bed en kijken wat de volgende dag ons brengt.
Rapporteer