Vanochtend was ik laat wakker want het was al over zessen! Omdat de rest van de camping nog in diepe slaap was ben ik maar gaan douchen want er was nu geen wachtrij. Daarna gaan zitten lezen en wachten tot dat Esther wakker werd wat al even voor zevenen was. Eerst koffie gezet waarna Esther ging douchen en pas toen ze daar mee klaar was hebben we ontbijt klaar gemaakt. En om een uur of negen vertrekken we dan naar Oświęcim wat de Poolse naam is voor wat wij kennen als Auswitzch.

Na lekker binnen door te hebben gereden in een landschap wat we wel leuk vinden, glooiend en zo, komen we om even over tien aan bij het museum Auswitzch. We parkeren de auto en lopen naar het museum toe waar een rij staat voor de kassa. Maar in plaats van dat het snel gaat duurt het best wel lang voor dat wij bij de kassa zijn maar daar vragen we om toegangsbewijzen het museum in. Dat blijkt alleen te kunnen met gids en zonder gids pas na vier uur! Dan maar met gids en dan mogen we pas om half één het museum in. Het is net even voor elf uur dus gaan we maar een kop koffie drinken en nemen er natuurlijk ook wat te eten bij.

Dan maar een wandelingetje maken en weer koffie drinken maar nu met een gebakje. Maar dan is het eindelijk half één en we mogen naar binnen maar wel weer via de, tegenwoordig overal aanwezige, beveiliging. We krijgen een koptelefoon en worden begroet door een Engels sprekende dame en we volgen haar naar het hek toe. Zij laat duidelijk merken dat wat hier gebeurt is absoluut niet haar goedkeuring kan krijgen en klinkt ook geëmotioneerd. Voor ons is het nog gewoon een uitstapje die we graag wilden maken na het kijken van de film "Schindlers List" en zijn nog niet echt onder de indruk. Tenminste zo ervaar ik, Arjan, het. Tot dat we in en kamer komen waar het afgeschoren haar ligt van de mensen die hier gestorven zijn. En dat is niet van alleen maar volwassen mannen en vrouwen maar ook van kinderen. De daar opvolgende schoenen, 18 duizend, en kammen en borstels maken niet zo veel indruk bij mij. Esther geeft aan dat zij begon te slikken bij het zien van de kaartjes die mensen destijds hebben moeten kopen, kaartjes voor de trein naar hun eigen dood toe......

Voelde me eigenlijk een beetje misselijk worden bij het idee wat hier gebeurt is. De rest van het verhaal over wat er gebeurt is is ook grotendeels aan mij voorbij gegaan maar ik weet, ook uit de film wat er nog meer is gebeurt en hoe.

We gaan hierna met de bus naar het kamp Birkennau wat we herkennen als het kamp wat werd getoond in de film. Veel barakken zijn al vervallen maar het overdonderd ons hoe groot het gehele terrein wel niet is. Als we dan uiteindelijk in een barak mogen kijken en zien hoe zij moesten slapen word het ons teveel.

De slaapplaatsen voor zeven personen per laag!

Hierna stilletjes terug gegaan naar de camping en dit verslag getypt. 

1000 Resterende tekens