Wat ik nog niet wist is dat Esther een foto van mij had gemaakt terwijl ik bezig was met het verhaal van de afgelopen dagen. Omdat ik jullie de lol gun dat ik met een wintertrui aan een verhaaltje zit te typen laat ik deze maar zien.
Nadat Esther mij heeft laten merken dat ze wakker is en ik klaar ben met ons verhaaltje van de afgelopen dagen gaan we ontbijten met vers brood want dat hebben ze wel in de supermarkt onderaan de camping.
Gelukkig hebben ze ook eieren zodat we weer 3 ontbijtjes verder kunnen. We maken ook een paar broodjes voor de lunch die we ergens gaan doen. Na het afwassen en ook het ons zelf wassen is het dusdanig warm geworden dat we besluiten om toch maar de korte broek weer aan te doen. Het is even zoeken welke route we nu precies gaan lopen maar uiteindelijk zijn we dan toch onderweg.We nemen heel gewaagd een rode route en zien in de verte koeien staan die ook bellen om hebben want die horen we heel duidelijk. Esther ontdekt een kabouterdorp maar we zijn het er niet over eens of deze in opbouw is of verlaten is door de kabouters. We zien een oude, droogstaande, waterloop die waarschijnlijk de aandrijving is geweest van een houtzaag en als ik die volg zien we een waterval. Teruglopend van de waterval naar de weg kom ik voor het eerst in jaren weer in aanraking met brandnetels en ja, dat doet nog steeds zeer!
We raken de route kwijt, wat voor ons heel gebruikelijk is, en gaan maar een weggetje in waarvan we verwachten dat er weinig autoverkeer is. En als we daar nog maar net op lopen horen we alweer koeienbellen en nu zit er alleen maar een sloot/beek tussen ons in. De helling naar boven is erg steil en om een uurtje of half één laten we ons neer zakken op een paar stenen voor de lunch. We hebben geen zin na de lunch om nog verder naar boven te klauteren dus we besluiten om maar weer terug te lopen naar de camping. Onderweg komen we nog gevaarlijk wild tegen waar Esther gelukkig wel een foto van heeft gemaakt. Op de camping zakken we in onze stoelen en kijken we naar het uitzicht, lezen een boek en als we dat zat zijn halen we een ijsje. Daarna is het weer tijd om eten te gaan bereiden waarna de afwas, koffie zetten en alle andere dingen voor een leuke avond.
Vandaag is het weer een rijdag waarbij we ook even bij Ron gaan kijken maar de bedoeling is om op een camping in Enzklösterle aan te komen. We zijn dus ook iets vroeger dan normaal al bezig met het ontbijt en alle andere dingen die je doet voor dat je gaat rijden. We rijden naar de Sint Bernardtunnel toe en schrikken best wel als we horen dat het erdoor heen rijden € 27,00 kost. Maar ja, keren is ook niet zo makkelijk en het omrijden kost uiteindelijk nog meer. We genieten van de bergen en zien openhaardhout onderweg naar Nederland. De weg word wat glooiender en we worden opgewarmd door de zon. Natuurlijk kan het niet glooiend blijven en even later moet ik weer werken. De koffie smaakte goed bij Ron maar door ons tijdschema konden we niet al te lang blijven.
En dat is maar goed ook want het is uiteindelijk toch weer half zes als we op camping Müllerwiese aankomen waar ze wel heel blij zijn om ons te zien. De camping is ook aardig leeg wat het de vorige keer niet was. We kijken even waar de winkel is en zien al vlug een supermarkt die morgenochtend om half acht open gaat maar even verderop zien we een bakker die al om half zeven open gaat. Mooi dan hebben we morgen weer vers brood. Voor de rest weer ons vermaken tot dat één van ons dusdanig aan het gapen was dat we het bed gingen opmaken.
Zoals gebruikelijk ben ik weer het eerst het bed uit en ik sta om even zeven uur bij de bakker om een brood uit te kiezen. Nog even gekeken naar een gebakje maar dat vond mijn maag/hersens combinatie nog geen goed idee. Terug op de camping meldt Esther dat ze al wakker is terwijl we juist niets zouden gaan doen deze dag behalve een stukje wandelen en een schnitzel eten in het restaurant vanavond. Nu duurt het ook even voor dat de zon op onze plaats is dus we nemen maar een lege plek in beslag voor het ontbijt. Gisteren hadden we bekeken hoe veel uur we nog onderweg zouden zijn om thuis te komen vrijdag en we hadden een voorzichtige schatting gemaakt dat het wel 9 uur zou duren. Dus terwijl Esther zichzelf aan het wassen was bedacht ik om hier te vertrekken en een stukje dichter naar huis toe te rijden. Esther was het er mee eens maar ik moest wel beloven om echt nog een camping in Duitsland te nemen.
Even half elf vertrokken we dus met de afspraak dat we nu maximaal 300 Km. zouden rijden en dan op een camping zouden staan. Onderweg nog een kopje koffie met een plakje cake en een ander gebakje genomen. We rijden weer eens langs een veld met bloemen en nu laat ik er ook een foto van zien. Na een paar korte files rijden we om even vier uur het terrein van camping Berger in Keulen op. Daar hebben ze nog plaats zat maar het restaurant is gesloten omdat er een bruiloftsfeest is. Daar gaat de schnitzel van Esther!
We nemen toch maar een plaats en terwijl we staan te wachten op diegene die ons begeleidt naar daar waar we een nacht mogen staan begint het te miezeren. En als wij net de caravan hebben staan en de elektra is aangesloten gaat het echt hozen. Wij kunnen dus zeggen dat we het in Keulen hebben horen donderen! Maar na de regen komt de zonneschijn dus we hebben ook even kunnen kijken bij de Rijn.
We hebben niets te eten in de caravan en om in de biergarten wat te gaan eten wilden we ook niet. Even verderop zit ook een Thais restaurant waar we maar naar binnen zijn gelopen.
Nu hadden we nog nooit in een Thais restaurant gegeten en er kwamen te weinig buitenlandse toeristen om de kaart tweetalig te maken dus we hebben maar wat gegokt met wat we wilden eten. Maar zowel het voor als hoofdgerecht smaakten best wel lekker. Op de dessertkaart stond ook ijs in een flensje en dat is de favoriet van Esther maar zij was ook wel nieuwsgierig naar de geflambeerde banaan met honing. Het flensje konden ze niet serveren maar de banaan wel die ik toen ook heb genomen. Alleen we dachten niet aan banaan toen we de borden geserveerd kregen!
Smaakte wel erg lekker trouwens. Voor de rest weer alle dingen die bij het tot rust komen horen.
Vandaag is de laatste dag en we ontbijten op een nat veld en nemen met weemoed langzaam afscheid van ons vakantiegevoel. Binnen vijf uurtjes zijn we dan ook al weer thuis waar Esther de caravan leeg haalt en ik boodschappen ga doen. Nu nog maar 49 weken wachten voor dat we weer op vakantie naar Italië kunnen
Rapporteer